بهاری با عطر عزای حسینی... قسمت دوم

و تو هنوز در چهلمین روز داغ حسین بیتابی که آهنگ رحلت پیامبرت داغی عظیم تر در دل و جانت می افکند ...

و غم تنهاترین سردار؛ حسن بن علی روحت را تا اوج بی طاقتی پرواز می دهد....

اما یاد صبری عظیم و شکوه سکوتی پر از فریاد، توان ماندنت می بخشد ...

تو خوب می دانی که عرصه امروز، شور حسینی می خواهد و صبر حسنی...

تو بهارت را با یاد رسول آنگونه آغاز می کنی که هنوز از داغ بی حرمتی غربیان بی فرهنگ می سوزی...

و چگونه است که رسول تو را به خشونت نسبت می دهند در حالیکه او برگزیده خداوند رحیم است

و هنوز رحمت و مهربانی اش در برابر دشمنان شرمسار فراموش نشده است...

و مگر نه اینست که خداوند متعال در تورات و انجیل و زبور، حضرت محمد (ص)، بعثت، مهاجرت،
و اصحابش را چنین توصیف نمود:« محمد رسول الله و الذین معه اشداء علی الکفار رحماء بینهم...»                         

محمد(ص) فرستاده خداست ؛ و کسانى که با او هستند در برابر کفار سرسخت و شدید، و در میان خود مهربانند.

پیوسته آنها را در حال رکوع و سجود مىبینى، در حالى که همواره فضل خدا و رضاى او را می طلبند.

نشانه آنها در صورتشان از اثر سجده نمایان است.

این، توصیف آنان در تورات و توصیف آنان در انجیل است... .

وچگونه است که محمد را به دنیا و لذایذ آن نسبت می دهند در حالیکه دنیا و جاذبه هایش در برابر محمد توان سر برآوردن ندارد....

و مگر نه اینست که محمد(ص) خود در باره دنیا می فرمود:

دنیا مانند اندامی است که سرِ آن خود بزرگ بینی، چشمش حرص، گوشش ولع، زبانش خود نمایی، دستش شهوت، پایش خودبینی،

قلبش غفلت و بی خبری، بودنش نیستی، و ثمره اش زوال است. (مصباح الشریعه باب 32 فی صفت الدنیا)

.... پس چگونه اینچنین می گوید و آنچنان که شما می پندارید عمل می نماید!

و گویا این نشخوارکنندگان آزادی بیان، فراموش کرده اند روزگاری را که برای جشن و شادی شان انسان هایی را،

 در برابر شیران درنده رها می کردندو از تماشای تکه تکه شدنشان در اوج لذت و هیجان به پایکوبی می پرداختند و

گویا امروزه خود را نیز نمی بینند ، که چه جان های بی گناهی در زیر شکنجه های عاملانشان گرفته می شود

 و چه زنانی در اثر رفتارهای وحشیانه شان کودکانی ناپاک به دنیا می آورند ...

و گویا نه چشم دارند و نه گوش که اعتراض های هر روزه روشندلان دنیا را بشنوند که از رفتارهای هم کیشانشان به ستوه آمده اند ...

و بسی شگفتی که به خود اجازه می دهند تا رفتارهای خود را به پیامبر اسلام نسبت دهند...

و اینگونه است که «تو» ... «ما» می شوی تا به همه آنان که می خواهند مسلمانان را در فراسوی امانیسم،

 به ورطه فراموشی و اختلاف کشانند ثابت کنی که دسیسه های شما، اگر نه ما را پیوند ندهد عشقی برادرانه در ما می آفریند
تا دیگر نه جدایی معنا دهد و نه پیوند؛

که ما از آغاز یکی بودیم و خواهیم بود و جهانی را با خویش همراه خواهیم کرد تا آنجا که با همه تلاش ها برای وارونه جلوه دادن اسلام،

باز هم هر روز و روز بر آمار مسلمانان افزوده خواهد شد...

سایت تبیان .زینب فرخ.

بهاری با عطر عزای حسینی...

روزگاری که به گمان تو باید هر تکرار و کهنگی از آن زدوده شود و تولدی دیگر یابد.... اما نمی دانی از چه بعضی چیزها همیشه برای تو تازه اند، اگرچه هرسال، هر ماه، هر روز ، هر ساعت و حتی هر لحظه تکرار شوند... گویی این تکرار با همه تکرارها، یکنواختی ها و کهنگی های غبار گرفته این دنیا متفاوت است... شور حسینی تو، هر بهار با تو رنگ و بویی تازه می گیرد و حرارت ِ آن که نه زمستان می شناسد و نه یخبندان؛ قلبت را به تپشی موزون تر و پر انرژی تر وا می دارد... و این بار این حرارت همیشگی بیش از پیش همراهی ات می کند، تا آن زمان که ثانیه های آخرین ورودت به سالی نو را نوید می بخشد... و تو یا مقلب القلوب و الابصارت را با یاد حسین زمزمه می کنی ...

حسین...
حسین...
حسین...

شور حسین نه در دل تو، که در کالبد دنیا هر روز بیش از گذشته روحی تازه می دمد و
حرکتی پر شتاب به گام های در جستجوی انسانیت می بخشد... و در این هنگامه است که دیگر هیچ دسیسه ای توان رخنه کردن در روح تازه آزادگی را ندارد و همه تلاش های نامردمان به رسوایی دشمنان می انجامد...چه تخریب بنایی از گل و سنگ باشد، که اگرچه این بی حرمتی اندکی نیست و در خیال خام ابرهه های این زمان شاید اینچنین دنیای مسلمانان در تلاطم چند دستگی ها،غرق اختلافات بیهوده شده؛
بنیان های اعتقادی شان چونان بنایی ویران آنها را به ورطه هلاکت کشاند و در این آشفته بازار،دشمنان هرچه بیشتر به غارت منابع فرهنگی واقتصادی دنیای اسلام فائق آیند... اما زهی خیال باطل که ایمان ما بافروریختن یک بنا فرو نخواهد ریخت و در میان خرابه ها گم نخواهد شد.
ما بت پرستانی نیستیم که چون بت اعظم شکست در پی خدایی دیگر در آییم... اگرچه غیرتمان از بی حرمتی ها به جوش می آید، اما عزممان را راسخ تر و استواتر و اتحادمان را محکم تر می کند.
ما در بهاری نو زیارتگاهی بهتر و زیباتر بنا می کنیم و در قلب هایمان نفرتی عمیق تر از دشمنان و ایمانی پرشورتر و حرارتی گداخته تر ...تا بسوزاند ریشه هرگونه بی حرمتی را ....

زیارت عاشورا   دانلود

این جمعه هم نمی آیی‏....؟؟

هر جمعه به جاده آبی نگاه می کنم و در انتظار قاصدکی می نشینم که قرار است

 خبر گامهای تو را برای من بیاورد، گامهای استوار و دستهای سبزت را.

 اگر بیایی، چشمهایم را سنگفرش راهت خواهم کرد. تو می آیی و در هر قدم،

شاخه ای از عاطفه خواهی کاشت و قاصدکی را آزاد خواهی کرد.

 تو می آیی و روی هر درخت پر شکوه لانه ای از امید برای کبوتران غریب خواهی ساخت.

 صدای تو، بغض فضا را می شکافد. فضای مه آلودی که قلب چکاوکها را

 از هر شاخه درختش آویزان کرده اند. تو با دستهایت بر قلبهای شقایق ها

رنگ سبز امید خواهی زد و با رنگ پر معنای دریا خواهی نوشت:" به نام خدای امیدها"!

تو می آیی در حالی که دستهایت پر از گلهای نرگس است. تو دل سرد یکایک ما را

 با نواهای گرمت آفتابی می کنی و کعبه عشق را در آنها بنا خواهی کرد.

 دست نوازش بر سر میخک هایی خواهی کشید که باد کمرشان را خم کرده است.

 تو حتی بر قلب کاکتوسها هم رنگ مهربانی خواهی زد.

تو می آیی و با آمدنت خون طراوت و زندگی در رگهای صبح جریان پیدا خواهد کرد....

 تو می آیی ای پسر فاطمه ، یوسف زهرا یا مهدی. به امید آن روز!

در انتظار یار....

شانه هایم سخت سنگینی می کند و احساس می کنم پشتم زیر خروارها بار در حال خم شدن است .

ای غایب از نظرمی دانی چرا؟ نمی دانم چرا عطش سرخ نگاهم را نادیده گرفتی ؟!

گلایه ندارم بلکه مصمم تر در کوچه های انتظار به جستجوی حضور ابدیت می گردم.

کوه ها راز استواری را با ابرهایی که می گذرند پچ پچ می کنند. دیگر همه از همه جا بریده اند.

کودکان طرح درد را ترسیم می کنند و انسانها در به در دنبال کیمیا، همان صداقت دیرینه می گردند.

آخر مگر نمی دانی به یغما برده اند تمام هستی نیلوفر را و به یادگار سیلی محکم بر صورت او نواختند.

مگر کبودی صورت نیلوفرها برایت آشنا نیست؟!

خدا را شاهد می گیرم که دروغ نمی گویم!

فریاد مظلومیت نسلهای انسانی در اوراق کهن تاریخ حماسه می آفریند،آن هم در سرزمین زیتون ها!

مگر تو شاهد نیستی که چگونه لاشخوران وحشی به نسل کشی پرداخته اند ...

آن هم در سرزمینی که قبله اول محمد رسول الله (ص) بود! چرا فریاد رسای دادخواهی عدالت جویان را اجابت نمی کنی ای ناجی تمام خوبیها.

چه حکمتی در غیابت هست که ما از فهم آن عاجز هستیم.

بیا بیا که دیگر ضریح چشمهایم جایی برای دخیل انتظار ندارد.

تب تند انتظار چشم به راهانت را می سوزاند بیا تا این تب تند فروکش کند،

تا دلهای خزان زده با آمدنت به بهاری دیگر پیوند خورد.

بار الهی تا صبر ساحل طلبان لبریز نگشته ، کشتی نجات مهدیت را برسان . (آمین) الهی... مشکن دلم را ... که من دلشکسته ام....بشکن سکوت را...بگو مهدیم کجاست ...؟؟

رقیه بنت الحسین....

جان رقیه جان که نامت دلرباست

پنجه های کوچکت مشکل گشاست

منم کلب سرکوی رقیه

اسیر تیغ ابروی رقیه

قطره اى بودم که در بحر شهادت جا گرفتم این شهامت را من از جانبازى بابا گرفتم .

آن قدر از دورى بابا فغان و ناله کردم تا در آغوشم سر ببریده بابا گرفتم.

من یتیمم صورتم از ضرب سیلى خویش ، آرى لا جرم این ارث را از جده ام زهرا گرفتم.

مى کشم بار شفاعت را به دوش خویش ، آرى این شجاعت را ز بابا ظهر عاشورا گرفتم .

چشم به هم زدیم محرم تموم شد حالا هم شهادت دردانه ابی عبدالله رسیده.

شهادت اون خانومی که از نظر ظاهر سه سالشونه و لی گره تمام مشکلات عالم به انگشت کوچک او باز میشه...

اون خانومی که تمام ملائکه ریزه خوار او هستند....اون خانومی که تمام مصیبت های عالم روهم که جمع کنی  ،

به اندازه یک ساعت مصیبتی که به او وارد شد هم نمیشهولی با قلبی محزون و چشمی گریون این کار رو خواهم کرد

 و عرضه خواهم داشت : یا بقیه الله..یا صاحب الزمان...آجرک الله  

آقاجان تسلیت میگم شهادت عمه ی گرامتون را......از من قبول کن این ابراز محبت را

برگ سبزیست تحفه درویش
چه کند بیچاره ندارد بیش

از همه ی دوستان التماس دعا

ظهور حضرت مهدى (عج) از دیدگاه امام محمد باقر(ع)

 ابوحمزه ثمالى آورده است که: در یکى از روزها در محضر درس امام محمدباقر علیه السلام بودم .
هنگامى که حاضران ‏رفتند، امام باقر علیه السلام فرمود:
((اباحمزه! از رخدادهایى که خداوند آن را قطعى ساخته است قیام قائم ماست. هر کس در آنچه مى‏گویم ‏تردید کند
با حال کفر به خدا، او را ملاقات خواهد کرد.
آنگاه افزود: پدر و مادرم فداى وجود گرانمایه او باد که همنام و هم‏کنیه من است و هفتمین امام پس از من.
پدرم فداى کسى باد که زمین را لبریز از عدل و داد مى‏کند همان گونه که به هنگامه ظهورش از ستم و بیداد لبریز است .
یا اباحمزه! هر کس سعادت دیدار او را داشت و همان گونه که به پیامبر صلی الله علیه و آله و على علیه‌السلام،
سلام و درود مى‏گوید بر آن حضرت درود گفت و فرمانبردار او گردید، بهشت‏ بر او واجب مى‏گردد و هر کس
به آن وجود گرانمایه سلام نگفت، خداوند بهشت را بر او حرام ساخته و او را در آتش سوزان جاى خواهد داد
و چه بدجایى است جایگاه ستمکاران! ))

گر لطف کنی نوازیم با نظری ...

ای فرزند هاشم! پدران تو همگی بخشنده و گشاده دست بودند.

ای فرزند سخاوت و کرامت!تو نیز احسان و بخشش را از آنان به ارث برده ای.

یا صاحب الزمان!ما همیشه نیازمند بخشش و دِهِش توهستیم.

روزهای جمعه که روز ظهور تو خواهد بود،نیازمند و محتاج،بی پناه و بی یاور،اما شادمان و امیدوار،

به در خانه لطف و احسان تو می آییم و می گوییم:

 جمعه روز توست؛ همان روزی که در آن، انتظار ظهور تو را داریم؛

همان روز که در آن فرج و گشایش برای مؤمنان را به دست تو آرزو می کنیم؛

همان روز که در آن، امید کشتن کافران را به شمشیر تو داریم.

مولای من! در این روز من میهمان و پناهنده توام؛

مولای من! تو نیز کریم و بخشنده ای هستی که فرزند کریمان و بخشندگانی.

تو از سوی خدا مأموریت داری که شیعیان- که نه همه درماندگان- را پناه دهی.

مرا نیز ضیافت کن و پناهم ده. درود خدا بر تو و خاندان پاک تو باد. 
                      

ای نور دیده! ما همیشه و در همه حال میهمان توایم.ریزه خوار سفره احسانت هستیم.

ای سید! سخت حاجتمندیم . دست نیاز به سوی تو گشوده ایم، ناامیدمان مکن.

ای سرور!گرسنه ایم، گرسنه لطف تو،از خوان احسان خویش بی بهره مان مگذار.

ای کریم! تشنه ایم، تشنه محبت و دوستی تو،از زلال محبت خویش سیرایمان کن.

ای عزیز! برهنه ایم، برهنه لباس عزت و آبرو، لباس عزت و عافیت به ما بپوشان.

ای آقا! گرفتاریم، گرفتار کمان ابروی تو،با نگاهی از سر رحم و مرّوت ما را از غم روزگار هجران برهان.

حاجیان کوی تو و زائران کعبه وجودت هستیم. در دوران قحطی انسانیت و سختی دینداری آمده ایم.

سرگشته و آواره ایم، رحل اقامت کجا افکنیم؟ پناهمان ده.

پیام بر کربلا ...

با سلام . ضمن تسلیت به مناسبت ایام سوگواری شهادت امام سجاد (ع) و سالروز تخریب قبور ائمه عسکریین
مطالب زیر را خدمت ‏شما عرضه میکنم :

 ابو حمزه ثمالی از حضرت امام باقر علیه السلام نقل می‌کند که فرمود:

چون هنگام وفات حضرت علی بن الحسین علیه السلام فرا رسید، من را به سینه خود چسبانید و فرمود:
 پسرم، تو را به چیزی وصیت می کنم که پدرم به هنگام وفاتش به من وصیت کرد.
 او فرمود از ظلم به کسی که بر علیه تو ناصری جز خداوند ندارد بپرهیز و هرگز خود را بر آن آلوده مساز. 

 از حضرت ابی الحسن علیه السلام نقل شده است ‏:

 که امام سجاد علیه السلام در هنگام وفات بیهوش شد.
 سپس چشمان خود را گشود و سوره واقعه و فتح را قرائت کرد و بعد گفت:
 حمد خداوندی را که وعده خود به ما را راست گردانید و همه‌ی بهشت را به ما بخشید
 و ما در هر جای بهشت که بخواهیم برای خود منزل اختیار می‌کنیم.
 سپس آیه 74 سوره زمر را تلاوت کرد: "پس چه خوب است اجر عاملین" و از دنیا رفت.

 و در روایت دیگری آمده است:

 امام پیش از وفات لحظه ای به هوش آمد و پارچه ای را که رویش بود کنار زد و فرمود:
 قبر مرا حفر کنید تا به زمین سفت برسید.بعد پارچه را روی صورتش کشید و جان به جان آفرین تسلیم کرد.

درگرماگرم فراق یار از آمدنش می گویم

ای پادشه خوبان داد از غم از تنهایی

دل بی توبه جان آمد وقتست که بازآیی

هر جمعه به جاده آبی نگاه می کنم و در انتظار قاصدکی می نشینم که قرار است ،

خبر گامهای تو را برای من بیاورد....

گامهای استوار و دستهای سبزت را. اگر بیایی، چشمهایم را سنگفرش راهت خواهم کرد.

صدای تو، بغض فضا را می شکافد. فضای مه آلودی قلب عشاق را از بوی ترنم مهرت پرخواهد کرد.

تو با دستهایت بر قلبهای شقایق ها رنگ سبز امید خواهی زد و با رنگ پر معنای دریا خواهی نوشت :

به نام خدای امیدها

تو می آیی و با آمدنت خون طراوت و زندگی در رگهای صبح جریان پیدا خواهد کرد.

تو می آیی و در هر قدم، شاخه ای از عاطفه خواهی کاشت و قاصدکی را آزاد خواهی کرد.

تو می آیی و روی هر درخت پر شکوه لانه ای از امید برای کبوتران غریب خواهی ساخت.

تو می آیی در حالی که دستهایت پر از گلهای نرگس است. تو دل سرد یکایک ما را با نواهای گرمت آفتابی می کنی...

تو می آیی کعبه عشق را در دلهای غبارآلود ما بنا خواهی کرد. تو حتی بر قلب کاکتوسها هم رنگ مهربانی خواهی زد.

تو می آیی ای پسر فاطمه ، یوسف زهرا یا مهدی .

پروانه گفت...

پروانه گفت...

من گل های زیادی را دیده ام...من گل لاله را می شناسم.گل نسترن را دیده ام.

با شقایق دوست بوده ام.با مریم و سوسن و... هم نشین شده ام؛

اما بارها و بارها، به تمامی آنها گفته ام که هیچ کدامشان برای من،

 گل نرگس نمی شوند. من عاشق دیوانه گل نرگس ام.این را دیگر،

همه گل های سرزمین من- همه گل هایی که مرا می شناسند- می دانند.

یک بار گل سرخی از من پرسید: پروانه جان! پروانه خوب دوست داشتنی!

این چه رازی است که تو همیشه و در همه جا و در حضور تمامی گل ها،

 تنها و تنها از گل نرگس می گویی و تنها و تنها از عشق او یاد می کنی؟

این گل نرگس چه دارد که تو را این گونه شیفته خویش کرده است؟

 به گل های سرزمینمان نگاه کن ! لاله را با تمام زیبایی اش ببین!

طنازی مریم را بنگر!دلبری سوسن را شاهد باش!

این ها همه آرزو دارند که زمانی- آن هنگام که برای استرحت،اندکی درکنارشان می آسایی-

حرفی هم از آن ها بزنی و سخنی هم در باب محبت آن ها بگویی و افسوس و صد افسوس که همگی در حسرت این آرزو مانده اند...!!

من در پاسخ گل سرخ گفتم:

گل سرخ عزیز! با خود عهده کرده ام- تا آن هنگام که در سرزمین ما گل نرگس هست - از عشق هیچ گل دیگری سخنی نگویم.

تو خود بگو که آیا تا وقتی وجود نازنین گل نرگس هست، می توان عاشق دل باخته گل دیگری بود؟!

اصلا مگر می شود ادعای عشق داشت و عاشق او نبود؟!